درست است كه زن و شوهر به یكدیگر نیاز دارند و خدای متعال آنان را برای هم آفریده است، اما زن _ با عواطف ویژه و احساسات لطیفی كه دارد _ به گفت وگو و انس و مراقبت و سرپرستی شوهرش بیشتر نیاز دارد و از حسن خلق و مهربانی و لبخند شوهرش بیشتر شادمان می شود. زن زندگی می كند تا رضایت شوهر و سعادت فرزندانش را تأمین كند و بالاترین پاداش او كلمه سپاس و محبتی كه بر چهره آنها می بیند و از خوشحالی آنها خوشحال می شود.
كرامت مرد این است كه وقتی كه با عقد ازدواج تعهد سرپرستی و اداره زندگی را بر عهده می گیرد، زن داری و فرزند پروری را در اصول برنامه های خود قرار دهد و به احساسات و عواطف ویژه همسرش احترام بگذارد. از رفت و آمدها و معاشرتهای غیر ضروری بكاهد، زودتر به خانه برگردد و با زن و فرزند خود باشد، انس بگیرد، بگوید و بشنود، غذا بخورد و از مهر و محبت پاك آنها لذت ببرد. پیامبر خدا فرمودند: هر مردی كه سفره را بگستراند و زن و فرزند خویش را فرا خواند و غذا را با نام خدا شروع كنند و با شكر خدا به پایان برند، در هنگامی كه هنوز سفره برداشته نشده، خدا رحمت و مغفرت خود را بر آنان نازل فرماید.
دور از كرامت و شرافت انسانی است كه مردی همسرش را در خانه منتظر بگذارد و در خارج خانه اوقاتش را با دیگران بگذراند.
نظرات شما عزیزان:
آمار
وبلاگ:
